Als jullie het hadden geweten, hadden jullie het huis dan gekocht? Het is een veel gestelde vraag als we het over de aardbevingsproblematiek hebben. We wonen er midden in, het inmiddels beroemde aardbevingsgebied gemeente Loppersum. Ik kan er nog steeds geen eenduidig ja of nee op antwoorden. Mijn gevoel daarover is heel wisselend.
tekst: Nanja Kuper
Als jullie het hadden geweten, hadden jullie het huis dan gekocht? Het is een veel gestelde vraag als we het over de aardbevingsproblematiek hebben. We wonen er midden in, het inmiddels beroemde aardbevingsgebied gemeente Loppersum. Ik kan er nog steeds geen eenduidig ja of nee op antwoorden. Mijn gevoel daarover is heel wisselend.
Toen wij ons huis kochten waren de aardbevingen nog geen actueel onderwerp. Een jaar later veranderde dat. In het begin zagen we het als een incident, een toevalstreffer, maar al snel werd bevestigd dat gaswinning de oorzaak was en dat het niet bij een enkele toevalstreffer zou blijven. Dat was wel een heftig besef.
Toen er een paar keer een beving plaats vond van rond de 2,5 op de schaal van Richter hebben we korte momenten gehad dat we bang waren. De bevingen vonden vaak aan het eind van de nacht plaats. We werden wakker van een geluid alsof er een metro onder ons huis door reed en daarop volgde meteen het schudden van ons bed, een rammelende spiegel en kraken van het huis. Alles was binnen enkele seconden voorbij, te snel om op het moment zelf heel bang te zijn. Maar dan viel de rust weer neer en lagen we stil in bed, ieder met eigen gedachten en het hart in onze keel. De grootste angst zat in de vraag hoeveel erger dit zou worden. En het beklemmende gevoel dat we niet zomaar weg zouden kunnen, al zouden we willen. Enkele dagen hield de onrust dan aan, naarmate er weer wat tijd overheen ging ebde de angst weer weg. Tot het volgende moment waarop we weer wakker werden geschud.
In deze periode had ik op de vraag of wij het huis zouden hebben gekocht als we dit hadden geweten, “nee” geantwoord. De media deed mijn gevoel van veiligheid ook geen goed. De aandacht voor het onderwerp was zeker noodzakelijk om de politiek in beweging te krijgen, maar alle verhalen van bange mensen, schetsen van mogelijke scenario’s, risico inventarisaties van deskundigen, het deed mijn Groningse nuchterheid soms wankelen. Tegelijkertijd was ik in die periode kersverse moeder, wat mijn anders zo stabiele gemoed ook niet ten goede kwam. Op moeilijke momenten moest ik beelden uit mijn gedachte bannen van mezelf met mijn kleine baby in benarde situaties in een ingestort huis. Iets in mij zei dan meteen dat ik moest stoppen met die gedachten. Het werd er immers niet anders van, het was zinloos mezelf te tarten met zulke gedachten. Want wat waren de risico’s? Met die vraag zijn we concreet aan de slag gegaan.
Een bouwkundige inspectie volgde en uit het rapport kwam naar voren dat onze zware gemetselde schoorstenen vervangen moesten worden voor lichtgewicht schoorstenen. Dit vermoedden we al, bij de slaapkamerinrichting hielden we hier al lange tijd rekening mee, er stonden geen bedden onder de schoorstenen. De fundering en de muren bleken zeer degelijk en stevig. Naast het herstel van scheuren in de buitenmuren en opnieuw stuken van de benedenverdieping kregen we nieuwe schoorstenen. Ondertussen werd de gaswinning onder gemeente Loppersum teruggedraaid en daarmee lijkt het gerommel een stuk afgenomen.
We weten dat er risico’s op aardbevingen blijven bestaan in ons gebied. Toch is mijn angst inmiddels overgegaan in een reële bezorgdheid. Het chemiepark in Delfzijl is hemelsbreed gezien vlakbij, wat als daar… Ik probeer er niet te veel bij stil te staan. Bang ben ik niet echt meer. De risico’s in ons huis zijn gereduceerd en de tijd doet uiteindelijk ook wonderen. Wij vallen onder de groep bewoners die adequaat en snel zijn geholpen door de NAM. Daar hebben we geluk mee gehad. Om ons heen zien we ook andere situaties. We vragen ons wel eens af hoe het in de toekomst zal gaan. Los van of de aardbevingen krachtiger zullen worden, maken we ons zorgen over ons woongebied. Zijn er nog mensen die er voor durven kiezen om hier te komen wonen? Wat doet dit alles met de waarde van ons huis? Is er voor de kinderen nog een toekomst in deze omgeving? Stel ik mijn kind bloot aan risico’s?
We blijven optimistisch. Trots doen we boodschappen in de eerste aardbevingsbestendig gebouwde supermarkt. We hebben ons voordeel gedaan bij de waardevermeerderingsregeling door het achterhuis te isoleren. Er worden initiatieven genomen om de leefbaarheid te vergroten. We proberen vooral te zien hoe de omgeving ook is opgeknapt van alle herstelwerkzaamheden aan de woningen. Ook zijn we blij te merken dat de verkoop van huizen in ons dorp niet stil ligt. We hopen dat er uiteindelijk ook weer iets goeds uit de aardbevingsproblematiek voortkomt, een positief impuls voor de provincie.
Adembenemende luchten
Daarnaast genieten we vooral van ons mooie plekje, de omgeving, de rust en de ruimte. De adembenemende mooie luchten. De ommetjes die we met de kinderen maken. De tuin waar de lente ontluikt, de binnendoor weggetjes van dorp naar dorp, de wandelaars en de kanoërs die voor ons huis langs komen. De scholeksters die sinds deze week weer terug zijn in de berm van het Damsterdiep, de grutto’s die zich weer verzamelen rond het Hoeksmeer, de ganzen die overvliegen, de jammerende buizerds die gaan nestelen in de bosschages achter ons huis. Eli die dit jaar voor het eerst bewust een nestkast-ervaring gaat opdoen. Nika die deze zomer haar eerste aardbeien zelf zal gaan plukken.
Als je mij op dit moment vraagt of ik, als we alles hadden geweten, ons huis toch had gekocht, dan zeg ik volmondig “Ja”.
Tekst: Nanja Kuper, bron: pirouettesophetplatteland.nl
